faltsos hmnos sto podhlato

apo to blog to axouri tou skatzoxoirou

Βράδυ, κέντρο, Αθήνα. Ποδηλατάδα

Στροφές, ευθείες. Σόλωνος, έπειτα Μάρνης, πλατεία Βάθης. Κι από εκεί Κεραμεικό, Πειραιώς, Ευρυπίδου, Αθηνάς. Ξανά πίσω. Αγίου Κωνσταντίνου. Ευθεία στην «βαθιά Αθήνα», Κάτω Πατήσια…Σκέψεις στο ρυθμό των πεταλιών…

Αυτή η πόλη έχει τους ρυθμούς της. Ρυθμούς που σκοτώνουν. Ώρες- ώρες σκέφτομαι ότι τα πάντα είναι ζήτημα ρυθμών. Δουλεύεις σα τρελός, κι έπειτα τρως την μισή σου μέρα στις μετακινήσεις. Έτσι, το βράδυ έχεις ελάχιστο να ξεσκάσεις. Κι αν είσαι ψόφιος σου απομένει ένα Σάββατο. Γι’ αυτό και τότε πίνεις σα τρελός και τρως σα τρελός.

Ο τρελός, αφημένος στην τρέλα της τρέχαλας του δεν βλέπει γύρω του* δεν βλέπει την μύτη του. Γι’ αυτό και η ψυχογεωγραφία της πόλης που μένει είναι ασφυκτική:

Ποια είναι η Πόλη σου, τρελέ;

Η πόλη μου είναι εκεί που δουλεύω, μία είσοδος, οι σκάλες, το γραφείο μου. Είναι εκεί όπου διασκεδάζω, ένα μπαρ ή μια ταβέρνα. Είναι και το σπίτι που ξεκουράζομαι, ένα δυάρι/τριάρι κ.λ.π. Είναι επίσης ο θάλαμος των ασανσέρ, το σκάφος του αυτοκινήτου, οι συρμοί του μετρό.

Η Αθήνα είναι για μένα μερικές εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα– αυτήν είναι η καθημερινή της χωροταξία που καταγράφει το μυαλό μου. Τριγύρω– τα αψηλά, θεόρατα τείχη του Καβάφη. Τα τείχη των τρελών ρυθμών μου.

Τι Φυσιολογικό, θα πείτε. Σκεφτείτε, όμως. Σκεφτείτε μία καρτ-ποστάλ να λέει από κάτω Athens, Greece και να ‘χει φωτογραφία στιγμιότυπα από αυτά τα μέρη. Τι θλιβερό, στ’ αλήθεια… Η κάρτ-ποστάλ της καθημερινότητας 5 και βάλε εκατομμυρίων ανθρώπων… Τι κατάντια…

Μέσα σ’ όλα αυτά το ποδήλατο είναι ένα όχημα ελευθερίας.

Γιατί κατ’ αρχήν σε επαναφέρει στις πραγματικές διαστάσεις της πόλης. Σε φέρνει κοντά της.

Το αυτοκίνητο είναι ένα όχημα που διαμεσολαβεί πλήρως μεταξύ του οδηγού και της διαδρομής. Αποτελεί ένα τεχνητό περιβάλλον το οποίο σε αποκόβει από τον έξω κόσμο. Το τιμόνι, τα πετάλια, το φανάρι, ο αποπίσω και ο απομπρος, άντε και το ράδιο. Αυτός είναι ο κόσμος του αυτοκινήτου, ένας κόσμος εσώκλειστος, αυτιστικός, που παρεμβάλλεται της διαδρομής και ακυρώνει την εμπειρία της.

Το ποδήλατο δένει με τον επιβάτη σ’ ένα αρμονικό σύνολο. Είναι ένα μηχανικό μέσο, που κινείται συντονίζοντας την ανθρώπινη δύναμη. Αποτελεί προέκταση του σώματος. Τις διαδρομές με το ποδήλατο δεν τις πηγαίνεις, τις ζεις. Ζεις την διαδρομή, γιατί εσύ την διανύεις.

Γι’ αυτό και το ποδήλατο είναι ένα μέσο καβαφικό, ενώ το αμάξι, όχι. Γιατί με το πρώτο, μπορεί να έχει σημασία το ταξίδι και όχι η Ιθάκη. Ενώ στο δεύτερο το ταξίδι εκμηδενίζεται… κι αυτή η άθλια πόλη δεν φημίζεται για τις Ιθάκες της.

Γι’ αυτό και στην μητρόπολη το αμάξι σε κάνει επιβάτη, κάπου μεταξύ των προορισμών σου, στο μεσοδιάστημα, σ’ ένα κενό της λειψής ψυχογεωγραφίας σου. Είσαι μεταξύ της δουλειάς και του σπιτιού, μεταξύ του σπιτιού και του μπαρ, σ’ ένα αδιάφορο μεσοδιάστημα. Αδιάφορο, γιατί κάνεις χρήση της πόλης.

Αντίθετα, το ποδήλατο στην μητρόπολη σε αποκαθιστά ως πολίτη. Γιατί καθώς ξεδιπλώνεται μπροστά σου η εμπειρία της διαδρομής, έρχεσαι σε επαφή με τις πραγματικότητες αυτής της πόλης. Αποκαθιστάς την σχέση σου μαζί της. Αποκτάς εντοπιότητα, Γειώνεσαι.

…Ποδήλατο= σχέση, Αυτοκίνητο= χρήση…

Σχέση, λοιπόν, εναντίον Χρήσης

…Για μια ορισμένη φιλοσοφική παράδοση, η σχέση ισοδυναμεί με ελευθερία και η χρήση με αναγκαιότητα…

Ποδήλατο, λοιπόν, το όχημα της ελευθερίας

Αυτοκίνητο, το όχημα της αναγκαιότητας.

Exit.