Δεν ξερω...

Δεν ξέρω αν θα αντέξω σε αυτόν τον κόσμο. Δεν ξέρω...
Κι όμως θα αντέξω, θα αντέξω για λίγο ακόμα όσο κι αν είναι αυτό το λίγο.
Κι αν είναι αυτός ο κόσμος σκληρός είμαι κι εγώ ένα κομμάτι του το ίδιο σκληρό, ε;
Ναι κι εγώ είμαι ένα κομμάτι αυτού του κόσμου που αγαπώ και μισώ συνάμα.
Κι εδώ θα συνεχίσω να υπάρχω, θα συνεχίσω να προσπαθώ γιατί δεν υπάρχει λύση.
Κι η μόνη λύση που βρίσκω, το μόνο νόημα που βρίσκω σε αυτή την κωλοζωή και την κωλοχώρα είναι το να προσφέρω. Το να προσφέρω χωρίς να απαιτώ, χωρίς να περιμένω.
Αλλά βλέπω στον ίδιο μου τον εαυτό ότι ακόμα κι αυτό μου είναι δύσκολο. Γιατί πόσες φορές κι εγώ η ίδια πληγώνομαι επειδή ακριβώς περιμένω κάτι προσδοκώ κάτι από οποιονδήποτε ή από οποιαδήποτε κατάσταση ενώ αυτή δεν συμβαίνει; Κι όλο αυτό, κι όλα αυτά τα γιατί, σε όλα αυτά τα γιατί που δεν υπάρχει απάντηση εγώ πρέπει να τα υπερβώ. Πρέπει να ξεπεράσω αυτό το ανεξήγητο γιατί όπως τόσοι άλλοι και να προχωρήσω μπροστά. Όπως τόσοι άλλοι με σημαντικότερα προβλήματα από τα δικά μου και με σημαντικότερα γιατί από τα δικά μου.
Κι εγώ απλά πρέπει να τα προσπερτάσω όλα αυτά και να είμαι χαρούμενη και να πάω παρακάτω. Κι αυτό θα κάνω, ναι...αυτό θα κάνω, γιατί ζωή χωρίς ελπίδα δεν υπάρχει. Κι έτσι κι εγώ θα συνεχίζω να ελπίζω, θα συνεχίζω να ζω με τα όνειρά μου ακόμα κι αν ξέρω πως τίποτε από αυτά δεν θα πραγματοποιηθεί. Δεν έχει σημασία μάλλον.....Δεν έχεδι σημαδία αν τα όνειρα θα γίνουν αλήεθια. Παρά μόνο να ονειρεύεσει έχει νόημα. Μόνο αυτό...κι επίσης το μόνο επίσης που θα μας σώσει είναι η προσφορά και το δώσιμο. Τίποτε άλλο. Μόνο το να προσφέρεις χωρίς να ζητάς τίποτα...μοναχά αυτό είναι η λύτρωσή μας και τίποτε άλλο.......
Γι' αυτό ας αρχίσουμε να προσφέορυμε όσο μπορούμε.
Σας αγαπώ όλους, να το ξέρετε ότι κι αν γίνει.
Δάφνη.
'Εχω χάσει την μπάλα. Δεν ξέρω τι να κάνω πια......................