ΦΟΒΟΣ

Γύρω μου βλέπω να κυριαρχεί ένας φόβος. Φοβόμαστε να πούμε τη γνώμη μας, φοβόμοστε να είμαστε ο εαυτός μας, φοβόμαστε να αγαπήσουμε, φοβόμαστε να ανοιχτούμε, φοβόμαστε να γίνουμε ξευτίλα, φοβόμαστε τον συνάνθρωπό μας που κάθεται δίπλα μας και του ρίχνουμε κατηγόριες χωρίς καν να τον γνωρίζουμε, φοβόμαστε να ανοίξουμε τη ψυχή μας και να δούμε ποιοι είμαστε, φοβόμαστε να "ακουμπήσουμε" και να στηριχτούμε σε κάποιον άλλον πέρα από τον εαυτό μας γιατί φοβόμαστε ότι θα μας προδόσει, φοβόμαστε μήπως κάνουμε κάτι λάθος και το πληρώνουμε σε όλη μας τη ζωή, φοβόμαστε μήπως πληγωθούμε, κι έτσι προσπαθούμε να βάλουμε οχυρά και να χτίσουμε τοίχους ώστε να είμαστε άτρωτοι.....ώστε να μην ζούμε. Τι καλύτερο από το να πληγωθείς, τι καλύτερο από το να προδοθείς, τι καλύτερο από το ανοίξεις την ψυχή και την καρδιά σου κι ας την πατήσεις...γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό ακόμα κι αν την πάθουμε, ακόμα κι αν πληγωθούμε, ακόμα κι αν κάνουμε λάθος, ακόμα κι αν επεινδύσουμε σε λαθος άνθρωπο, τι καλύτερο υπάρχει; Απαντήστε μου, αν κάνω λάθος παρακαλώ. Αλλά νομίζω ότι αυτό που έχουμε να κάνουμε τελικά είναι να πέσουμε ακριβώς πάνω στους φόβους μας για να ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχουν....
Ας αγαπήσουμε σφόδρα, ας πληγωθούμε, ας ρισκάρουμε.
Σήμερα όλοι κι όλα μας λένε να προσέχουμε και να είμαστε καχύποπτοι και να μην εμπιστευόμστε κανέναν. Ας κάνουμε ακριβώς το αντίθετο!χιχι!
Ας μπουκάρουμε μέσα εκεί σε όλα τα "απαγορευμένα" κι ας δούμε τι θα πάθουμε.
Αν και πολλές φορές όταν πονάω νιώθω ότι δεν αντέχω κι ότι δεν θα αντέξω τίποτα παραπάνω, παρ' όλα αυτά θα επιμείνω και θα πω ας την ξαναπάθω αρκεί να έχω δοθεί και να έχω ρισκάρει για κάτι που τουλάχιστον νομίζω ότι αξίζει.
Δύναμη εσωτερική που έρχεται από κάποια βάθη ανεξερεύνητα και λίγο ακατανόητα. Αυτή την δύναμη και το ένστικτό μας ας ακολουθήσουμε ακόμα κι αν δεν βγει πουθενά.

Και ...... κουφάλες....μην νομίζετε....είμαι σίγουρη ότι κάπου θα βγει....

Ίσως όχι εκεί που προσδοκούσαμε αλλά κάπου που χωρίς να το γνωρίζουμε, το είχαμε ανάγκη.

Κι ας γίνουν "οι δυσκολίες μας ευκολίες"( όπως έγραφε κι ένα πιτσιρίκι σε μια έκθεση στο βιβλίο που επιμελήθηκε η Φακίνου, το "Ε, φίλε").

.....θα τους......κατατρωπόσουμε.....με την ελπίδα μας, την αισιοδοξία μας, την αγάπη και το χαμόγελό μας.
Να μου χαμογελάτε και να αγαπάτε, να αγαπάτε και να προσφέρετε πολύ!

(κι εγώ αυτό προσπαθώ.....)